جهت انتقال بیماران بین بخشها:

حضور پرستار در زمان تحویل دادن و تحویل گرفتن بیمار

تحویل پرونده، کاردکس، به صورت کامل و مرتب و کنترل منشی بخش (در شیفت صبح و مسئول شیفت در عصر و شب) جهت چک و تایید کامل بودن آنها (منشی موظف است با سرعت پرونده را چک و تحویل گیرد).

انجام موارد Stat و پروسیجرهای انجام نشده در بخش مبداء

تمیز و مرتب بودن بیمار(در صورت کثیف بودن بیمار، تمیز نمودن آن به عهده پرستاری است که بیمار را تحویل می­دهد)

در صورت داشتن IV Line باید تاریخ، نام پرستار و شیفت روی آن نوشته و بدون عارضه باشد.

درصورت داشتن پانسمان، پانسمان تمیز با تاریخ و نام پرستار باشد.

گزارش پرستاری کامل نوشته شده و موارد خاص در آن قید گردد.

پرونده، گرافی­ها، دفترچه بیمه و به طور کل وسایل بیمار با دفتر تحویل و از پخش مقصد امضاء گرفته شود.

تذکر: بعد از اتمام تحویل بخش مقصد حق هیچگونه اعتراضی ندارد و تمام موارد باید قبل از تحویل کنترل گردد.

جهت انتقال بیماران برای مشاوره پاراکلینیک:

- هماهنگی با واحد پاراکلینیک مربوطه

- انجام اقدامات مربوطه به آمادگی قبلی در صورت نیاز

- همراه داشتن پرونده (داشتن مدارک موردنیاز واحد پاراکلینیک مربوطه الزامیست)

- در صورت نیاز به اکسیژن با رعایت دستورات پروتکل انتقال بیمار حتماً به واحد مربوطه اطلاع داده شود.حضور بیمار بر در کنار بیماران ناتوان الزامی می­باشد. (کار این بیماران با اولویت انجام می­شود).

- حضور پرستار در کنار بیماران بدحال الزامی می­باشد. (کار این بیماران با اولویت انجام می­شود)

- تذکر: پرونده در پایان بلافاصله تحویل داده می­شود و در زمان تحویل بیمار در کاردکس ذکر گردد.

کاردکس:

هدف اصلی از درنظر گرفتن کاردکس ایجاد سرعت عمل در مراقبت از بیمار و به حداقل رساندن اشتباهات احتمالی است، همچنین استفاده از کاردکس امکان ملاحظه مجموعه اطلاعات همه بیماران بخش را در کنار هم به ما می­دهد.

برای ثبت از دو خودکار: قرمز(ثبت موارد مهم و ثابت مثل حساسیت دارویی و تاریخ DC شدن داروها و ...) و آبی(ثبت موارد ثابت مثل شماره پرونده و نام و نام خانوادگی) استفاده می­شود.

برای ثبت موارد جاری از مداد مشکی استفاده می گردد

مراقبتهای پرستاری باید با ذکر تاریخ و ساعت انجام در کاردکس ثبت شوند.

به طور کلی در کاردکس تمام کارهایی که باید انجام بگیرد قید می­شود

واقدامات پس از انجام به پشت کاردکس منتقل میگردد

آموزش به بيمار

شما مي‌توانيد با بكارگرفتن چند استراتژي ساده حين انجام فعاليت‌هاي مراقبتي روزانه باعث ارتقاء سطح توانايي‌هاي خود مراقبتي بيماران شويد.

1- توجه بيمار را به مطالب آموزشي جلب كنيد. (Get-and Keep-Your patient attention)

بيمار شما در صورتي به صحبت‌هاي شما گوش مي‌دهد كه فكر كند مطالب ارزشمندي به او مي‌گوييد. او اغلب مطالبي را كه شما به او آموزش مي‌دهيد فراموش خواهد كرد. پس در ابتدا بايد توجه بيمار را به خود جلب كنيد. براي اين كار مي‌توانيد از روش‌هاي زير استفاده كنيد.

در ابتدا منظور خود را از آموزش به روشني بيان كنيد:

از شروع كردن مكالمه با چنين جملاتي خودداري كنيد «حالا مي‌خواهيم به شما اطلاعاتي در مورد روش‌هاي افزايش سطح اكسيژن خون بدهم» اين جملات براي بيمار نامفهوم است و او را مضطرب مي‌سازد. بهتر است اين‌گونه شروع كنيد. «خوب الان مي‌خواهم به شما بگويم اگر دچار تنگي نفس شديد و نتوانستيد خوب تنفس كنيد چكار كنيد».

تن صداي خود را تغيير دهيد:

با تن صداي خود، نشان مي‌دهيد كه به گفتن مطالبي كه ارائه مي‌دهيد علاقه داريد و در بيمار تمايل به توجه كردن به صحبت‌هاي خود را افزايش مي‌دهيد.

از وسايل كمك آموزش استفاده كنيد:

يك عكس بيشتر از هزار كلمه ارزش دارد از مواد چاپي آموزشي براي كامل كردن آموزش‌هاي خود استفاده كنيد از مثال‌هايي حين آموزش استفاده كنيد.

به‌عنوان نمونه به‌جاي اينكه علايم و نشانه‌هاي عدم تحمل فعاليت‌ را به بيمار بگوييد مي‌توانيد اينگونه توضيح دهيد كه: «تصور كنيد شما در حال انجام كارهاي روزانه خود هستيد، وقتي در حال بالا رفتن از پله يا سربالايي هستيد ناگهان احساس سبكي در سر مي‌كنيد، حالا بايد چه‌كار كنيد؟»

مطالب ارائه شده را خلاصه كنيد:

اطلاعات تئوريك را به واژه‌هاي كاربردي و روزمره برگردانيد. براي اين منظور مي‌توانيد از مثال‌هاي واقعي برگرفته از تجارب بيمار استفاده كنيد.

2- بر اطلاعات پايه و ضروري تأكيد كنيد Stick to the basics

افراد بيمار نياز دارند مطالب زيادي را فرا بگيرند و در مورد آن فكر كنند. به‌همين دليل شما نبايد حجم زيادي اطلاعات بيش از آنچه نياز دارد به او ارائه دهيد در آموزش خود 3 نكته را رعايت كنيد Short (threeS) و Specific Simple مطالب بايد كوتاه، اختصاصي، و ساده باشد.

هر چه خلاصه‌تر بهتر:

متوسط مواردي كه بزرگسالان قادر به يادآوري آن هستند 5-7 نكته است براي افزايش توانايي يادآوري بيمار آموزش خود را به 3-4 نكته در هر جلسه محدود كنيد مثلاً 3 نكته در مورد داورها به بيمار آموزش دهيد: چه دارويي مي‌گيريد چه مقدار از دارو در هر نوبت مصرف كند؟ در نوبت بعد 3 نكته قبلي را مرور كنيد و 2 نكته به آن اضافه كنيد: دارو با چه مكانيسمي به بيمار كمك مي‌كند و بيمار در صورت بروز عوارضي جانبي بايد چه اقدامي انجام دهد.

در مورد آنچه بيمار بايد بداند اختصاصي بحث كنيد:

براي بيمار شناسايي مهم‌ترين‌ها در بين اطلاعاتي كه به او ارائه مي‌شود دشوار است به اين دليل بايد اطلاعات ضروري‌تر را در ابتدا به بيمار بگوييد. به‌علاوه بر اطلاعاتي كه بيمار واقعاً نياز دارد بداند تأكيد كنيد نه آنچه كه خوب است بداند. مثلاً وقتي به بيماري، در مورد داروي او (نيتروگليسيرين) آموزش مي‌دهيد. متابوليسم اين دارو اهميت چنداني ندارد تا بيمار در مورد آن اطلاعاتي داشته باشد بلكه آنچه مهم است اين است كه بيمار بداند اين دارو را چه موقع مصرف كند و چگونه؟ عوراض جانبي آن چيست؟ و درصورتي‌كه مصرف دارو اثر بخش نبود بايد چه اقدامي انجام دهد.

به كتاب مرجع خود در مورد اطلاعات دارويي مراجعه كنيد تا مطمئن شويد تمام نكات لازم را به بيمار آموزش داده‌ايد.

از زبان ساده و روزمره استفاده كنيد:

سعي كنيد با كلماتي كه براي بيمار آشناست موارد را براي او توضيح دهيد. از بكار بردن اصطلاحات پزشكي تا حد امكان پرهيز كنيد. اگر نياز است از يك اصطلاح پزشكي استفاده كنيد لازم است ابتدا در مورد آن واژه به بيمار توضحيح دهيد و سپس آن را بكار ببريد.

3- از زمان خود به خوبي استفاده كنيد: Make the most of your time

چون شما براي آموزش زمان كمي در اختيار داريد لازم است كه از هر فرصت آموزشي استفاده كنيد. براي اين منظور به نكات آموزشي زير داشته باشيد:

آموزش به بيمار را با زمان ارائه مراقبت به بيمار هماهنگ كنيد:

هر موقع كه شما بر بالين بيمار حضور داريد زماني براي آموزش به بيمار است، وقتي فشار خون بيمار را مي‌گيريد، دراوهاي او را مي‌دهيد… زماني براي مرور مطالب آموزش داده شده قبلي و ارائه مطالب جديد است.

خانواه بيمار يا دوستان نزديك او را در فرايند آموزش دخالت دهيد:

خانواده يا افراد نزديك بيمار را تشويق كنيد تا در موقع آموزش به بيمار حضور داشته‌ باشند. اين امر باعث مي‌شود كه با بحث و گفتگو با آنها روي مطالب آموزشي تأكيد بيشتر مي‌شود و پس از آنكه بيمار مرخص شد آنها بيمار را به‌ پيروي از آموز‌ش‌ها تشويق كنيد و براي بيمار نقش حمايتي ايفا كنند.

مطالب آموزش خود را با مواد آموزشي كتبي تكميل كنيد:

مطالب كتبي براي بيمار داشته باشيد تا بعد از جلسه خودش به تنهايي آنها را مطالعه كند اما اين مطالب طولاني و خسته كننده نباشد. مطالب كتبي به شكل پمفلت‌هايي مختصر و ساده باشد كه روي مطالبي كه شما شفاهي آموزش داده‌ايد تأكيد كند.

4- تقويت يادگيري يك نكته كليدي است Reinforcement is key

تنها ارائه اطلاعات به بيمار كافي نيست، پس از آنكه شما به بيمار گفتيد چه نكاتي را بايد بداند و با مثال‌هاي روشن آن مطالب را به او ارائه داديد لازم است كه روي آموزش‌هاي خود تأكيد مجدد نماييد براي اين منظور مي‌توانيد از استراتژي‌هاي زير استفاده كنيد.

يك مدل و الگو براي بيمار باشيد:

افراد با الگو قرار دادن سايرين رفتارها را بهتر فرا مي‌گيرند، اگر ورزش‌هايي را به بيمار آموزش مي‌دهيد آنها را اجرا كنيد و از بيمار بخواهيد آنها را تمرين كند. با اين روش او شيوه صحيح انجام ورزش‌ها را فرا مي‌گيرد و از طرفي مي‌بيند انجام آن تمرينات كار مشكلي نيست، وقتي الگويي را براي بيمار انتخاب مي‌كنيد بايد مطمئن شويد كه آن الگو متناسب با سطح تحصيلات و فرهنگ بيمار است.

پاداش، پاداش، پاداش:

تقويت مثبت نفش زيادي در تغيير رفتار و تثبيت رفتار افراد دارد. با دادن پاداش و تشويق بيمار، به بيمار انگيزه مي‌دهيم كه رفتار خود را تغيير دهد و آن را حفظ كند. براي طي موفقيت‌آميز هر گام به بيمار پاداش دهيد مهم نيست كه اين گام چقدر كوچك است.

يك پاداش مي‌تواند يك لبخند و تشويق كلامي بيمار باشد اگر تعداد بيماران شما زياد است، يك سيستم پاداش طراحي كنيد و بيماراني را كه از رژيم درماني پيروي مي‌كنند به سايرين معرفي كنيد.

مطالب را در طي زمان مرورو كنيد:

درك و تغيير رفتار نياز به زمان دارد و ناگهان صورت نمي‌گيرد. آموزش مطالب كوتاه به‌طور مكرر مناسب‌تر از آموزش‌هاي طولاني است. فاصله قرار دادن بين جلسات آموزشي باعث مي‌شود بيمار آموزش‌هاي داده شده را وارد فعاليت‌هاي روزمره‌اش سازد، مرور مطالب ارائه شده مي‌تواند در شيفت‌هاي متعدد انجام شود.

5- درك بيمار از آموزش‌هاي ارائه شده را بيازماييد Testing Your Patient understanding

بعد از آموزش و تأكيد روي مطالب آموزش داده شده لازم است كه اطمينان يابيد بيمار آموزش‌هاي ارائه شده را درك كرده يا نه. اين مرحله تأكيد مجددي روي مطالب آموزش داده شده است و از طرفي درك بيمار را ارزشيابي مي‌كند:

از بيمارتان بخواهيد مطالب آموزش داده شده را دوباره بيان كند يا انجام دهد:

اين امر باعث تثبيت رفتار و ثبت اطلاعات ارائه شده در حافظه دراز مدت بيمار مي‌شود. به‌عنوان مثال وقتي داروهاي خواركي بيمار را به او مي‌دهيد از او مي‌پرسيد كه نام اين دارو چيست؟ چه موقع بايد اين دارو را مصرف كنيد؟ بايد اين دارو را با غذا مصرف كنيد يا با معده خالي؟

مطالب چاپي آموزشي را همراه با بيمار مرور كنيد:

براي اينكه از موارد چاپي استفاده بيشتري نماييد، از بيمار بپرسيد چه مطالبي خوانده و آيا مطالب براي او مفيد بوده و درك آن براي بيمار آسان بوده است.

6- بر موانع يادگيري غلبه كرده: Overcoming barriers to learning

موانع جسمي:

برخي بيماران در يادگيري مشكل دارند و اين به‌دليل شرايط فيزيكي آنهاست مانند درد، بيمار هنگامي كه درد دارد قادر به تمركز روي آموزش نيست و بايد آموزش را به‌تأخير انداخت، اگر امكان به‌تأخير انداختن آموزش نيست آموزش خود را كوتاه و در حد 10 دقيقه انجام دهيد و فقط روي مطالب مهمتر تكيه كنيد.

از خانواده بيمار بخواهيد تا در آموزش شركت كنند.

از ديگر موانع يادگيري مشكلات حسي هستند مانند نقص شنوايي، نقص بينايي استفاده از مواد نوشتاري براي كساني كه داراي نقص شنوايي هستند مفيد است.

موانع عاطفي: استرس و اضطراب مشكلات معمول بيماران در محيط‌هاي درماني هستند براي برخي بيماران همدردي و گوش كردن به صبحت‌هاي آنها مي‌تواند از استرس آنها بكاهد، حمايت عاطفي بيماران قبل از شروع آموزش لازم است.

زبان و فرهنگ: براي آموزش به بيماراني كه با پرستار زبان مشترك ندارند وجود يك مترجم براي برگرداندن موارد آموزش داده شده ضروري است.

پايين بودن سطح تحصيلات: پايين بودن سطح تحصيلات يك مشكل معمول در آموزش است. براي اين‌گونه بيماران مي‌توان از عكس‌هاي ساده و مواد چاپي ساده استفاده كرد.

آموزش به بيمار زمان زياد و تلاش زيادي احتياج ندارد با استفاده از مطالب فوق مي‌توان به بيماران كمك كرد تا فرا بگيرند، بخاطر بياورند و از اطلاعات در زندگي

ارتباط با بيمار

ارتبا مهارتهاي ارتباطي شما هنگامي كه با بيماران يا اعضاي خانواده آنها در شرايط اورژانسي ارتباط برقرار مي كنيد آزموده مي شود .

بخاطر داشته باشيد شخصي كه بيمار يا آسيب ديده است ،‌مي ترسد و ممكن است نفهمد شما چه مي كنيد و چه مي گوييد . پس حركات صورت و بدن شما و طرز برخورد تان بي نهايت در جلب اعتماد بيمار و خانواده اش موثر است . ده قانون طلايي زير به شما كمك خواهد كرد كه به بيمار خود آرامش دهيد :

1- دائما چشمتان و تمام توجهتان به بيمار باشد

. به بيمار توجه كامل كنيد . بدين طريق به بيمار نشان مي دهيد كه او در درجه اول اهميت قرار دارد . براي ايجاد «حس تفاهم» مستقيما به چشمان بيمار نگاه كنيد . ايجاد تفاهم باعث اعتماد بيمار به شما ميشود . اين كار، مراقبت از بيمار را هم براي شما و هم بيمار بسيار راحت تر مي كند .

1- اگر نام بيمار را مي دانيد بدرستي از آن استفاده كنيد . از بيمار بپرسيد دوست دارد با چه اسمي او را صدا بزنيد . هرگز از واژه هايي مثل «عزيزم» ، «نازنينم» استفاده نكنيد از صدا زدن نام كوچك بيمار مگر اينكه كودك باشد يا از شما بخواهد از نام كوچكش استفاده كنيد خودداري كنيد . بعلاوه ، ‌از عناوين محترمانه اي مثل «آقا‌» ، «خانم » و يا «دوشيزه» استفاده كنيد . اگر نام بيمار رانمي دانيد ،‌ او را «خانم» يا «آقا» صدا بزنيد .

2- به بيمار حقيقت را بگوييد . حتي اگر مجبوريد به بيمار مطلب بسيار ناخوشايندي را بگوييد ،‌حقيقت بهتر از دروغ گفتن است . دروغ گفتن اعتماد بيمار را نسبت به شما از بين مي برد و اعتماد به نفس تان را كاهش ميدهد . هميشه نبايد همه چيز را به بيمار گفت . اما اگر بيمار يا اعضاي خانواده سوال خاصي را پرسيدند بايد راست بگوييد . يك سوال صريح احتياج به يك پاسخ صريح هم دارد . اگر پاسخ به سوال بيمار را نمي دانيد همان را بگوييد . براي مثال ،‌ بيماري ممكن است بپرسد «آيامن حمله قلبي داشته ام ؟» گفتن «من نمي دانم » پاسخي كافي است .

3- از كلماتي استفاده كنيد كه بيمار بفهمد . به هر دليل با صداي بلند يا آهسته با بيمار صحبت نكنيد .از واژه هاي پزشكي كه بيمار ممكن است نفهمد استفاده نكنيد . براي مثال ،‌از بيمار بپرسيد آيا او قبلا ً«مشكلات قلبي » داشته است . استفاده از اين نوع كلمات ساده معمولا اطلاعات صحيح تري را در اختيار شما قرار مي دهد تا اينكه بپرسيد آيا بيمار سابقه انفاكتوس ميوكارديال يا «سابقه كارديوميوپاتي » داشته است .

4- مراقب مطالبي كه درباره بيمار به ديگران مي گوييد باشيد . ممكن است بيمار تنها قسمتي از آنچه كه گفته مي شود را بشنود و در نتيجه به شدت در مورد آنچه كه گفته شده دچار سوء‌تفاهم شود (‌و آنرابراي مدت طولاني به خاطر داشته باشد ‌) . پس حتي اگر با ديگران صحبت مي كنيد و حتي اگر بيمار ظاهراً بيهوش يا بدون پاسخ است هميشه فرض كنيد كه بيمار ميتواند هر كلمه اي كه ميگوييد رابشنود.

5- مراقب حركات بدن خود باشيد . ارتباطات غير زباني در ارتباط با بيمار بسيار مهم است . در شرايط پر استرس ،‌ بيماران ممكن است حركات و ژست هاي بدني شما را بد برداشت كنند .

بخصوص دقت كنيد كه تهديد را القا نكنيد . در عوض ،‌ خود را در سطح پايين تري از بدن او قرار دهيد و هنگام كارهميشه خود را در حالتي آرام و حرفه اي نشان دهيد .

6- هميشه به آرامي ، به وضوح و مشخص صحبت كنيد . دقت زيادي درتن صدايتان داشته باشيد .

7- اگر بيمار مشكل شنوايي دارد به وضوح صحبت كنيد و طوري روبروي شخص قراربگيريد كه بتواند حركت لبهاي شما را بخواند . درمورد چنين فردي فرياد نزنيد . فريادكمكي به شنيدن او نمي كند . در عوض ممكن است بيمار را بترساند و حتي كار شنيدن او را مشكل تر كند . هرگز فكر نكنيد كه افراد سالخورده مشكل شنوايي دارند يا اينكه نمي توانند منظور شما را بفهمند . همچنين هرگز از الفاظ كودكانه در برخورد با سالخوردگان يا با هر كس ديگري بجز بچه ها استفاده نكنيد .

8- زمان كافي به بيمار بدهيد تا پاسخ گويد ، يا جواب پرسشتان را بدهد . بيمار را مگر اينكه خطر فوري وجود داشته باشد وادار نكنيد كه به سرعت پاسخ دهد . شخص بيمار و آسيب ديده ممكن است نتواند براحتي فكر كند و احتياج به زمان براي پاسخگويي حتي در مورد سوالهاي ساده داشته باشد . اين وضعيت بخصوص در مورد بيماران سالخورده صدق ميكند .

9- هنگام مراقبت از بيماربا حالتي مطمئن و آرام عمل كنيد . بايد به نيازهاي بيمار توجه داشته باشيد . سعي كنيد كه بيمار از نظر فيزيكي آسوده و راحت باشد . دقت كنيد كه بيمار هنگامي كه دراز كشيده است راحت تر است يا هنگامي كه نشسته است . آيا بيمار احساس سرما يا گرما نمي كند ؟‌ آيا بيمار نياز به همراهي يك دوست يا يكي از وابستگانش دارد ‌؟

بيماران زندگي خود را به معناي واقعي كلمه در

اختيارتان قرار ميدهند . بیماران بايد بدانندكه

شما ميتوانيد مراقبت پزشكي مناسب را دراختيارآنها قرار دهيد و نگران سلامتی آنها می باشید.

برقراري ارتباط با بيماران سالخورده

افراد زيادي در كشور بيش از 65 سال سن دارند . سن واقعي شخص مهمترين عامل در قرار دادن او در گروه سني «سالخوردگان » نيست . بلكه سن عملكردي فرد است كه او را در گروه سالخورده قرار مي دهد . سن عملكردي بستگي به توانايي فرد در انجام فعاليت هاي روزانه ،‌وضعيت ذهني و الگوي فعاليتش دارد .

بيشتر افراد سالخورده براحتي فكر ميكنند و ميتوانند پيشينة پزشكي خود را بگويند و به سوالاتتان پاسخ گويند. فكر نكنيد كه شخص سالخورده گيج يا فرتوت است . با اين حال برقراري ارتباط با بعضي سالخوردگان بسيار مشكل است . بعضي ها ممكن است خشن ،‌عصبي و گيج باشند . بعضي ديگر ممكن است مشكلات شنوايي و بينائي داشته باشند . هنگامي كه براي مراقبت از چنين بيماري فراخوانده مي شويد بايد صبور و بردبار باشيد . تصور كنيد كه بيمار ممكن است پدر بزرگ يامادر بزرگ خودتان باشد ياحتي خود شما در دوران سالخوردگي باشيد .

آرام و آهسته به بيمار سالخورده نزديك شويد . زمان زيادي را به بيمار بدهيد تا به سؤالات شما پاسخ گويد . به علائم سردرگمي ، ‌نگراني يا اختلالات شنوايي و بينائي توجه كنيد . بيمار بايد نسبت به شما اعتماد پيدا كند و احساس كند كه نهايت سعيتان را براي بهبودي اش مي كنيد .

بيماران سالخورده اغلب احساس درد بيشتري مي كنند . البته ممكن است شخص سالخورده اي كه افتاده يا مجروح شده شكايتي از درد نداشته باشد . بعلاوه ،‌ بيماران سالخورده ،‌ ممكن است كاملا متوجه تغييرات مهم در سيستم بدنشان نباشند .

به همين دليل بخصوص مراقب تغييرات قابل مشاهده حتي بسيار جزئي‌در وضعيتشان باشيد . حتي تغييرات ناچيز در تنفس يا وضعيت ذهني ممكن است مشكلات مهمي را نشان دهد .

بخاطر داشته باشيد كه در حضور خانواده و دوستان يك بيمار سالخورده هستيد . ديدن منظره دور شدن شخصي كه مورد علاقه همه است بوسيلة آمبولانس تجربه وحشتناكي است . چند دقيقه وقت صرف كنيد تا براي همسر فرد سالخورده و خانواده اش توضيح دهيد كه چه كاري انجام مي دهيد و چرا لازم است چنين عملي انجام شود .مدت زمانی که ممكن است، به بيمار فرصت دهيد تااشياء شخصي خود را قبل از انتقال به بيمارستان جمع كند .اطمينان يابيد كه بیمار وسايل كمكي شنوايي ،‌ عينك يا دندانهاي مصنوعي را قبل از خروج برداشته است . اين عمل دورة ماندن بيمار در بيمارستان را برايش مطلوب تر مي كند . بايد در گزارش مراقبت پيش بيمارستاني بنويسيد كه اين اقلام همراه بيمار است و به يك پرسنل خاص در بخش اورژانس تحويل داده شده است .

گزارش نويسي

گزارش نویسی در پرستاری:

نظر به اهمیت گزارش پرستاری در فرآیند درمان بیماران و ارزش حقوقی و قضایی آن، نکات مهم در مورد نوشتن گزارش پرستاری جهت همکاران محترم یادآوری می­گردد. امید است همکاران محترم پرستار و بیش از پیش در ثبت دقیق گزارش پرستاری دقت لازم را مبذول نمایند.

گزارش نویس طبق اصول گزارش­نویسی و با خط خوانا باید ثبت شود. پس از ثبت هرگونه اطلاعات در گزارش پرستاری با زدن مهرنام خانوادگی، سمت و امضاء خود را وارد نمایید.

کارها گزارش را خوانا و مرتب بنویسید.

جهت ثبت دقیق اوقات شبانه­روز در گزارش ساعات را بطور کامل با استفاده از اعداد 1 تا 24 بنویسید. بعنوان مثال ساعت 1 بعد از ظهر را بصورت 13:00 و ساعت نه و ربع صبح را بصورت 09:15 ثبت نمایید.

چنانچه نام و مشخصات بیمار در بالای صفحه نوشته نشده قبل از نوشتن گزارش باید توسط فرد نویسنده گزارش بطور کامل تکمیل و ثبت شود.

درصورتیکه یک یا چند مورد از دستورات پزشک بنابه علتی اجرا نشده ضروری است دستورات اجرا نشده با ذکر علت آن در گزارش ثبت شود.

مسئولیت درج صحیح دستورات پزشک در کاردکس با پرستار مسئول شیفت است و باید در این زمینه دقت کافی برای جلوگیری از بروز اشتباهات بعمل آید.

کلیه اطلاعات ضروری در مورد دستورات دارویی باید ثبت شود (این موارد شامل: نام دارو، دوز دارویی، راه تجویز دارو، تاریخ و زمان دادن دارو می­باشد).

در صورت ندادن دارو به هر علت و باید علت آن در بالای ساعت تجویز دارو بطور مختصر ذکر شده و در گزارش پرستاری نیز درمورد آن توضیح داده شود. (برخی از علل احتمالی عبارتند از: موجود نبودن دارو، پایین بودن فشارخون بیمار و ...)

باتوجه به تشخیص اصلی یا افتراقی بیمار علائمی را که می­تواند در تشخیص قطعی بیماری، سیر بیماری و تصمیم­گیری برای درمان کمک­کننده باشد بخصوص در گزارش پذیرش بیمار حتماً قید نمایید.

گزارش پذیرش بیمارباید بسیار کامل نوشته شده و شامل ساعت ورود بیمار، نحوه ورود (با پای خودشان، با برانکارد، توسط همراهیان و ...)، وضعیت هوشیاری بیماری، علائم حیاتی هنگام ورود و سایر موارد مهم مشاهده شده میباشد.

13- با توجه به داروهایی که بیمار مصرف می­کند، عوارض جانبی آن را مد نظر قرار داده و در صورت بروز بلافاصله گزارش نمایید.

14- انواع آزمایشات پاراکلینیکی بیمار را در صورت انجام با ذکر ساعت و تاریخ گزارش نمایید.

15- دریافت پاسخ آزمایشات را گزارش نموده و در صورت وجود موارد غیرطبیعی آنها را بطور کامل با ذکر ساعت و تاریخ گزارش نمایید.

16- در صورتیکه بیمار از طریق داخل وریدی مایع دریافت می­کند میزان مایع دریافتی در شیفت خود را محاسبه نموده و علاوه بر تنظیم سرم بیمار میزان مایع دریافتی وی را در گزارش قید نمایید.

17- میزان جذب و دفع در هر شیفت با ذکر نوع و روش دریافت مایعات همچنین مقدار و نوع هرگونه مواد دفعی بطور دقیق ثبت شود در صورت لزوم

18- ضروریست پرستار پس از مشاهده موارد غیرطبیعی در بیمار و یا انجام مراقبتهای خاص برای بیمار، در اسرع وقت گزاش نماید.

19- ضروری است کلیه موارد ثبت شده در گزارش پرستاری با ثبت دقیق ساعت مشاهده یا اجرای آن باشد.

20- گزارش عملیات احیاء قلبی ریوی (C.P.R) بطور کامل و جامع با ذکر کلیه مراحل احیاء باید در پرونده ثبت شود.

21- از ثبت روشها و مراقبتهای پرستاری و درمانی قبل از اجرای آنها اجتناب نمایید.

22- گزارش پرستاری باید در انتهای شیفت برای پرهیز از اشتباه و خط خوردگی نوشته شود.

23- از تصحیح عبارات اشتباه در گزارش بوسیله لاک و یا سیاه کردن و نیز پاک کردن آنها اکیداً اجتناب نمایید.

24- نحوه ثبت دستورات دارویی در گزارش پرستاری به ترتیب توالی ساعت نوشته شود.

دستورالعمل تصحیح موارد اشتباه در گزارش پرستاری

الف- برروی مورد اشتباه خط کشیده اما بنحوی که قابل خواندن باشد.

ب- درقسمت بالای مورد اشتباه بنویسید: اشتباه است

دارو درماني

دارو درمانی:

پروتکل دارو دادن در جهت تجویز صحیح دارو و به منظور پیشگیری و به حداقل رساندن شدت عوارض دارویی برای پرستاران و بهیاران تدوین شده است .

روش کار :

دستورات پزشکی را از نظر صحت و کامل بودن اجزاء آن شامل نام مددجو ، نام دارو ، دوز دارو ، راه مصرف دارو ، و زمان آن بازنگری نمایید ( 5R )

Right Patient بيمار درست

Right Drug داروي درست

Right Route روش درست

Right Time زمان درست

Right Dose دوز درست

دستورات پزشکی را از نظر صحت درج در کاردکس و کارت دارویی بازنگری نمایید .

اختصارات مربوط به دفعات تجویز دارو ( - hs – stat – bid – q.d - t.i.d – q.i.dو غیره ) را به خوبی یاد بگیرید .

bid : two times per day hs : at bedtime qd : every day qid : four time a day

stat : first dose, immediately t.i.d :three times per day ……………………..

اصول آسپتيك و ايمني را قبل از شروع كار رعايت نماييد ( شستن دست ها و پوشيدن دستكش ) .

مژرها و کارت دارویی را در روی ترالی دارو مرتب نمایید . كاپ دارويي به گونه اي روي كارت دارويي قرار دهيد كه نام بيمار خوانده شود .

به منظور پیشگیری و به حداقل رساندن خطا ، دارو ها را برای هر بیمار به صورت انفرادی آماده نمایید .

داروی دستور داده شده را از قفسه یا محل مربوطه بردارید .برچسب دارو را از نظر نام دارو ، تاریخ انقضاء دارو ، روش مصرف ، دوز دارو ، و هشدارهای ثبت شده روی آن بررسی نمایید .

نكته مهم : در زمان دارو دادن ، برچسب روي شيشه دارو ( قرص ، مايع ، پودر ...) بايد 3 بار ( قبل ، حين و بعد ) كنترل شود .

ظاهر دارو را از نظر شفافیت و وجود ذرات خارجی و تغییر رنگ بررسی نمایید .

دوز دارو را محاسبه نمایید . ( در صورتی که دارو نیاز به انفوزیون داشته باشد ، مقدار دارو ، غلظت لازم ، محلول مناسب ، سرعت انفوزیون و زمان انفوزیون هر دوز را بدقت محاسبه نمایید . )

داروها را بدون خارج نمودن از پوشش خارجی آنها در مژر بگذارید .

داروهاي تزريقي پودري را حداكثر نيم ساعت قبل از تزريق حل نماييد . ( بعضی داروها را پس از حل کردن ، در دمای خاص و به مدت معین می توان نگهداری نمود . در این موارد به بروشور دارو یا کتاب دارویی مراجعه شود )

داروها را بر اساس روش مصرف آنها آماده نمایید . ( در صورت شک ، روش صحیح را پرسیده و اختصارات مربوط به آنها رایاد بگیرد )

اگر دارو جدید است و اطلاعاتی در مورد آن ندارید ، به کتب دارویی ، بروشور یا برچسب دارو مراجعه نمایید .

دارو را بعد از آماده نمودن مستقیماً به اتاق مددجو ببرید .دارو را بدون مسئول رها نكنيد .

هنگام حضور بر بالین مددجو و قبل از دادن دارو از وی بخواهید خود را معرفی نماید . ( چک کردن هویت مددجو باعث اطمینان از دادن دارو به مددجوی صحیح می گردد .)

در صورت عدم هوشياري و اورينت نبودن بيمار ، دستبند مشخصات شامل : نام و نام خانوادگي ، تشخيص ، بخش و شماره پرونده جهت وي آماده و روي مچ دست نصب شود .

پس از شناسايي بيمار ، هدف از دادن دارو و اثرات مورد انتظار آن را براي وي شرح دهيد .

بررسی های لازم قبل از دادن داروهای خاص را انجام داده و نتيجه را ثبت كنيد . ( نظیر کنترل فشارخون ، نبض ، قندخون و ...)

بعضي از داروهاي قلبي بدليل تأثیر بر وضعیت همودینامیک بدن بايد قبل از خواب به بيمار داده شوند مانند اولین دوز پرازوسين

به اثرات تداخلي داروها با تغذيه بيماران توجه شود ( خوردن مركبات با وارفارين ....)

زمان تجویز دارو را طوری انتخاب کنید که حتی المقدور با خواب بیمار تداخل نداشته باشد یا مانع خواب بیمار نشود . ( به طور مثال دیورتیک ها )

تجویز دارو ، راس زمان مقرر ، بویژه در مورد آنتی بیوتیک ها حائز اهمیت است ، تا سطح درمانی دارو در خون ثابت نگهداشته شود.

داروها را به دست بيمار داده و تا زمان مصرف کامل دارو بیمار را ترک نکنید ( بویژه در مورد بیماران روانی ، كم بينا و نابينا افراد پير و سالخورده و بیمارانی که تعدد دارویی دارند . ) و در موارد مشكوك 15- 10 دقيقه پس از مصرف دارو بيمار را تحت نظارت دقيق قرار دهيد .

علائم و نشانه های عوارض دارویی را به بیمار آموزش داده و كنترل نماييد . چنانچه علائم و نشانه هاي مسموميت دارويي بروز نمايد از ادامه مصرف دارو اجتناب كنيد و به پزشك اطلاع دهيد .

مداخلات پرستاری و موارد خاص از قبيل امتناع بيمار از خوردن دارو به هر دليلي يا شكايت وي را ثبت نماييد .

در صورتي كه چند دارو براي بيمار تجويز شده است ، هر كدام را به طور جداگانه به وي دهيد .

به هشدار بيمار در مورد تفاوت داروي وي توجه كنيد .

در صورتي كه از داروي مخدر استفاده مي شود ، بلافاصله پس از برداشتن دارو از قفسه ، مشخصات لازم را در ورقه مخصوص داروهاي مخدر از نظر نوع و مقدار دارو ، نام بيمار و تشخيص بيمار و نام پرستار يادداشت كنيد .

چنانچه دارو داراي طعم نامطبوعي است ( داروهاي شيمي درماني ) از بيمار بخواهيد پيش از خوردن دارو ، مقداري خرده يخ را در دهان نگهدارد يا مقداري از نوشيدني مورد علاقه خود را ميل كند .

روش های دارو دادن:

A. داروهاي خوراكي :

غالباً داروهاي خوراكي با يك ليوان آب مصرف مي شود ولي برخي از داروها بايد همراه با غذا يا شير مصرف شوند . مانند آسپرين

بهتر است بيمار در وضعيت نشسته يا يك پهلو دارو را ميل نمايد . ولي اگر بيمار قادر به دريافت دارو نباشد مي توان دارو را به آرامي در دهان او ريخت .

توجه داشته باشید اگر بیمار قادر به بلع دارو نباشد ، پس از مشورت با پزشك معالج می توان قرص ها را خرد یا کپسول ها را باز و آن ها را با مايع مناسب حل کرد و بلافاصله از طریق دهان یا NGT تجویز نمود ولی تاکید می کنیم که هرگز فرآورده های روکش دار را نشکنید ، خرد نکنید و برای جویدن در اختیار بیمار قرار ندهید .

توجه داشته باشید برای گاواژ دارو از طریق GT N، ابتدا از محل صحيح قرار گيري لوله در معده مطمئن شويد . برای این کار می توانید محتویات معده را آسپیره نموده و یا 20 – 10 میلی لیتر هوا به داخل معده پوش نمایید و با گوشی صدای ورود هوا به داخل معده را بشنويد . در صورت امکان دارو را مخلوط یا حل کنید و با سرنگ گاواژ وارد لوله نمایید و سپس مسير NGT را با 30 ccآب شستشو دهيد . برای این که هوا وارد معده بیمار نشود ، سرنگ دارو را تا آخر خالی نکنید . کلامپ کردن لوله ، بین هر دو گاواژ لازم است .

توجه داشته باشید در مورد داروهای زیر زبانی ( SL) بیمار باید تا پایان حل شدن دارو ، آن را در زیر زبان خود نگهدارد . بهتر است بيمار در تخت بماند .

براي دادن داروهاي مايع و پودري بايستي نكات ذيل را مد نظر داشت :

A1 - داروهاي مايع :

دارو به درستي تكان داده شود .

شيشه دارو به گونه اي در دست نگهداشته شود كه برچسب آن به طور کامل قابل خواندن باشد .

جهت دادن دارو از كاپ هاي مدرج استفاده شود به گونه اي كه سطح دارويي در كاپ هم سطح با چشم باشد .

حجم های کمتر از10 میلی لیتر را با سرنگ اندازه گیری نمایید .

به جز تركيبات آنتي اسيد و شربت هاي سينه ، براي جذب بهتر ، دارو را با cc 10 محلول مناسب رقيق كنيد .

سرشيشه را با يك گاز مرطوب پاك كرده و درب آن را ببنديد .

به مدت تاریخ انقضاء شربتها بعد از باز شدن درب دقت نمایید

بعد از باز شدن درب شیشه داروتاریخ و نام بیمار روی آن درج شود

A2 - داروهاي پودري :

به وسيله قاشق بيشتراز گنجايش آن ريخته و سطح آن را با چوب زبان صاف كنيد.

درب ظرف محتوي داروي پودري را ببنديد .

B . داروهاي تزريقي : به روش تزریق داروهای تزریقی که بر روی دارو درج شده توجه نمایید

B1 – تزريقات زير جلدي و عضلاني

توجه داشته باشید برای تزریق زیر جلدی ( SC ) از سرنگ 1 میلی لیتری و سرسوزن کوتاه شماره 27- 25 ، برای تزریق عضلانی ( IM ) از سرنگ 5- 3 میلی لیتری و سرسوزن بلندتر شماره 23 – 19 ( بالغین ) و 27- 25 ( کودکان ) استفاده می گردد .

چنانچه لازم است محلول آماده داخل ويال براي تزريقات بعدي مورد استفاده قرار گيرد . تاريخ ، ساعت ، مقدار دارو در هر ميلي ليتر و نام بیمار را به صورت برچسب روي آن بنويسيد .

داروهایی مثل انسولین بعد از باز شدن تاریخ روی آن درج گردد

توجه داشته باشيد در تزريق هپارين سرسوزن قبل از تزريق عوض شود . همجنين نبايستي آسپيراسيون انجام شود و سرسوزن را در حالي كه پنبه الكل روي ناحيه قرار دارد ، خارج و براي چند ثانيه روي ناحيه فشار ملايمي اعمال نماييد .

در تزريق هاي عضلاني پس از كشيدن دارو به داخل سرنگ ، سرسوزن را تعويض و سپس به مقدار 0.2 ml هوا به داخل سرنگ بكشيد . پس از تزريق دارو هوا را هم تزريق نماييد . به این ترتیب هوا مانع خروج دارو به زیر جلد می گردد .

B2 - تزريقات وريدي

قبل ار هر تزريق بايد از محل صحيح قرارگيري آن‍ژيوكت در رگ بيمار اطمينان حاصل نمود .

سرنگ های با حجم بیشتر جهت آماده سازی داروهای IV و رقیق کردن اولیه آنها به کار می روند .

در تزريق وريدي مستقيم ( بولوس ) بايد كنترل دقيقي قبل از تجويز دارو به عمل آيد . زيرا دارو با تزريق وارد جريان گردش خون بيمار شده و هرگونه خطاي رخ داده قابل تصحيح نمي باشد . ( مدت بولوس 5-3 دقيقه )

غلظت و سرعت تزريق دارو و ناحيه تزريق از نظر صحت و علائم نشت دارو بايستي حتماً كنترل شود .

در انفوزيون وريدي براي تزريق محلول هاي هايپرتونيك از وريدهاي كوچك سطحي استفاده نشود .

در هنگام وقفه در جريان مايع ، بافت اطراف آن‍ژيوكت را از نظر تورم ، آسيب ديدگي و علائم نشت دارو بررسي كنيد .

روي ظرف محتوي محلول ، برگه مشخصات كه شامل نوع و حجم سرم ، نام بيمار، شماره اتاق و تخت، تعداد قطرات، تاريخ و زمان شروع، تاريخ وزمان قطع ، نام پرستار است ، چسبانيده شود .

در صورت اضافه كردن دارو به ظرف حاوي محلول، مشخصات دارو ( نام و مقدار دارو ) به برچسب اضافه شده و يا برچسب تغيير داده شود .

در مورد انفوزيون با ميكروست برگه مشخصات كامل شامل : نام بيمار، شماره اتاق و تخت، تاريخ و زمان شروع ، تاريخ وزمان قطع، نام دارو، مقدار دارو، نام پرستار ، روي ميكروست نصب شود .

تاريخ و زمان انفوزيون ، محل IV ، نوع و اندازه كاتتر در گزار ش پرستاري شيفت مربوطه ثبت شود . و در صورت رخداد هرگونه عارضه تزريق وريدي ( اعم از فلبيت و ... ) در گزارش پرستاري ثبت شود .

قبل از رگ گيري در صورت لزوم موهاي ناحيه اي كه چسب روي آن قرار دارد را بتراشيد .( بيمار را از اهميت كار آگاه نموده و سپس اقدام به شيو ناحيه مي نماييم . )

پانسمان محل كتدان را هر 24 ساعت تعويض نماييد . در صورتي كه چسب آنژيوكت خيس يا خوني شده باشد ، بايستي تعويض شود . محل كاتتر هر 72- 48 ساعت تغيير يابد .

در صورتي كه ظرف محتوي محلول سالم باشد نياز به تعويض آن نمي باشد . ولي در صورت هرگونه آسيب ديدگي ( اعم از سوراخ شدن ، پارگي ) بلافاصله تعويض شود .

هپارين لاك هر 72- 48 ساعت بايد تعويض گردد . ميكروست به شرط عدم وجود رسوب هر 72 ساعت تعويض گردد .

براي باز نگهداشتن مسیر آنژيوكت هر 8 ساعت يكبار ، کاتتر را با 5/1 سي سي نرمال سالين شستشو دهيد .

C. داروهاي موضعي :

C1 . داروهاي موضعي :

بهتر است استعمال كرم ، پماد يا لوسيون پوستي در محيط خصوصي صورت گيرد .

بعضي از پمادهاي موضعي به علت اسپاسم در موضع نياز به گرم شدن دارند .

پوست ناحيه را به خوبي تميز و از داروهاي موضعي قبلي پاك نماييد .

اگر آسيب پوستي يا زخم باز وجود داشته باشد ، استريليتي را رعايت و از دستكش و آبسلانگ استفاده نماييد .

C2- داروهاي بيني :

در اين روش بايستي بيمار به پشت خوابانده شود و براي رسيدن دارو به پشت حلق بايد سر بيمار را به عقب خم كنيم .

قبل از استعمال دارو از بيمار بخواهيد بيني خود را تخليه كنيد . ( به جز در موارد افزايش ICP و خونريزي بيني و ...)

قطره چكان را حدود 1cm بالاتر از سوراخ بيني بگيريد و قطره ها را به قسمت مياني استخوان اتموئيد بريزيد . بيمار بايد 5 دقيقه در وضعيت خوابيده باقي بماند .

براي تجويز اسپري بيني بايد بيمار به پشت خوابيده و سر را به عقب خم كند . نوك اسپري در داخل بيني قرار گيرد و حين اسپري كردن از بيمار بخواهيد نفس را به داخل بكشد .

C3 . داروهاي چشمي :

در اين روش بيمار را به پشت خوابانده يا بنشانيد و سر را به عقب خم كنيد .

ترشحات چركي چشم ها را با پنبه و آبگرم از داخل به خارج چشم بشوييد .

قطره چكان را حدود 1-2 cm بالاتر از گوشه داخلي جشم بگيريد . پس از ريختن دارو با انگشت ، فشار ملايمي به مدت يك دقيقه روي گوشه داخلي چشم وارد آوريد تا از ورود دارو به بيني يا حلق و جذب سيستميك آن جلوگيري شود .

یا پلک پایین چشم بیمار را بطرف پایین کشیده و با این توضیح که بیمار بالا را نگاه کند دارو را در حفره پلک پایین ریخته میشود.

C4 . داروهاي گوشي :

در اين روش بيمار بايد به طرف گوش سالم به پهلو بخوابد . در بالغين لاله گوش را به طرف بالا و عقب و در كودكان به پايين و عقب بكشيد .

اگر مجراي گوش با سرومن يا درناژ چركي بسته شده است به آرامي با پنبه اپليكاتور آن را به بيرون آوريد . ولي مراقب باشيد كه به داخل كانال گوش فرو نرود و مجرا را به طور كامل مسدود نكند .

قطره چكان را 1 cm بالاتر از كانال گوش بگيريد و بيمار 3-2 دقيقه در همان وضعيت بماند .

C5 . داروهاي مقعدي :

در اين روش بيمار بايد به يك پهلو شود . شياف را از روكش جدا كرده و سر آن را لوبريكانت كنيد ، با نفس عميق بيمار مي تواند اسفنكتر مقعد را شل نمايد . با دست آزاد دو طرف باسن را گرفته و شياف را تا يك انگشت در بالغين و نيم انگشت در كودكان به آرامي در داخل مقعد قرار دهيد . بيمار پنج دقيقه به پشت بخوابد .

C6 . اسپري دهاني :

قبل از تجويز اسپري ، بيمار بايد يك دم و بازدم عميق انجام دهد . سپس با يك دم آهسته ذرات اسپري را به داخل بكشد . سپس به مدت 10 ثانيه نفس خود را نگهدارد .

اگر تكرار دوز اسپري نياز بود ، بين دو دوز بايستي 30 ثانيه زمان وقفه وجود داشته باشد .( بالاخص در تجويز برونكوديلاتورها ) اين زمان وقفه جهت رسيدن دارو به قسمت هاي تحتاني تر برونش ها الزامي است .

اگر از دو نوع آئروسل يا بيشتر استفاده شود بايستي بين آنها 10-5 دقيقه فاصله زماني وحود داشته باشد .

قبل از استفاده از اسپري بايستي از وجود دارو در قوطي اسپري مطمئن شد . براي اين امر ظرفي را از آب پر كنيد و بدنه فلزي اسپري را در آن غوطه ور كنيد . اگر به ته ظرف آب برود ، اسپري پر و در غير اين صورت خالي مي باشد .